İzmit

İstanbul'a hüzünlü bir veda sonrası ağarlaşan göz kapaklarım tatlı bir uykuya esir düşerken, duran arabayla beraber ben de uykumdan uyanıyor ve muhteşem bir sahilde açıyorum gözlerimi. Burası İzmit Seka park. Güzelliğiyle adeta İstanbul'a veda edişimin acısına bir merhem gibi geliyor. Büyülenmemek mümkün değil. Ben İzmit 'i hep gece yolculuklarından tanırım. İstanbul'a giderken, sallanan otobüste, uzaktan selamladığım, gecenin karanlığında ışıkların inciden tesbih taneleri gibi sahilde sıralandığı körfezi merak etmemek, hayran kalmamak elde değildir elbette. Düşündüğümden çok daha güzel, çok daha etkileyici bir şehirmiş İzmit. O çok kısa zaman diliminde Seka parktaki sahil manzarasına doyamadığımız bir gerçek. Harika bir park burası, ama parkın yanında en güzeli elbette sahili. Gün batımının körfezdeki muhteşem güzelliğine tanık olduktan sonra, bu manzarayı biraz da tepeden seyretmek üzere, kaleye doğru yol alırken hava da tamamıyla kararmış oluyor. Bu da bize İzmit'e geç kaldığımızın ve doyamadan gideceğimizin sinyalini veriyor. Arabanın penceresinden meşalelerle aydınlatılmış kaleyi görüyorum . Meşaleler son derece etkileyici bir görünüme büründürmüş burayı. Daha sonra, akşam namazını kılmak üzere gittiğimiz camiide adeta İzmit ayaklarımızın altına seriliyor. Muhteşem manzarasıyla bu tarihi , güzel camii doyamadığımız İzmit'e gecenin karanlığında doya doya bakmamıza vesile oluyor. Aslında doya doya bakmaktan ziyade bu kısacık gezimizde İzmit'e kesinlikle doyamayacağımızı da bize hatırlatıyor. Kaleden merkeze doğru indikten sonra İzmit'e şöyle bir 'merhaba' deyip meşhur pişmaniyesinden de almayı unutmayıp yolumuza devam ediyoruz. Beklediğimizden çok daha tarihi, çok daha etkileyici bulduğumuz bu şehirden ayrılırken, içimizde hep tekrar gelme, İzmit'i tekrar gezme arzusunu fazlasıyla yaşıyoruz. Bu geziyi bir tanışma olarak değerlendirip, şehri hakkıyla yaşamak için tekrar gelmemiz gerektiğini bir kenara not düşüp, İzmit'den ayrılıyoruz.